HSP
en psychomedicatie
Psychomedicatie
is absoluut geen exacte wetenschap. Daarvoor weet de medische
wetenschap nog veel te weinig over de complexe interacties tussen
hersenhormonen en
de verschillende hersensystemen, hoe deze onderling op elkaar
inwerken en met elkaar communiceren. Voor alle mensen die met
psychoactieve stoffen behandeld worden tegen depressie, psychose of
burnout geldt hetzelfde: de kans dat er tijdelijk een gunstig effect
mee wordt bereikt is op zijn best even groot als de kans dat er
alleen maar bijkomende problemen door ontstaan. Op lange termijn
geldt maar voor een zeer klein percentage van de patiënten dat de
psychomedicatie blijft helpen.
Wat
vrijwel al dergelijke ‘geneesmiddelen’ gemeen hebben is dat ze de
beleving van de emoties sterk afremmen. Veelal wordt ook het
denkvermogen beduidend minder helder, met een algemeen gevoel van
versuffing tot gevolg en de neiging om langdurig en veel te slapen.
Net als bij slaappillen gaat het hierbij niet om een verkwikkende
slaap, maar om een diepe narcotische slaap waaruit men maar moeilijk
wakker wordt.
Als
we dit alles vanuit psycho-energetische invalshoek bekijken, zien we
dat de beleving van het hartchakra – het wezenscontact – sterk
afgeremd wordt, met een bijbehorende vervlakking van het gevoelsleven
tot gevolg. Het tweede chakra (ons
emotioneel belevingscentrum)
wordt in veel gevallen volledig lam gelegd, waardoor er niet alleen
minder emotionele interactie
met andere mensen en met de omgeving is,
maar evenmin nog emotionele verwerking. De aarding en de andere
functies van het eerste chakra, met name de beleving van het
lichaamscontact en het overlevingsinstinct, worden eveneens
afgevlakt.
Zonder
emotionele beleving kan de creativiteit niet tot ontplooiing komen,
kunnen er moeilijk keuzes gemaakt worden en wordt het nemen van
initiatieven die voortvloeien uit de eigen inspiratie heel moeilijk.
Zonder vermogen tot emotionele verwerking, kan de psyche niet genezen
en is het ontvangen van healing quasi onmogelijk.
Veel
mensen nemen psychomedicatie in reactie op heftige stress en
verscheurende emoties. Ze verwelkomen de versuffing en voelen zich
hierdoor van heel wat levenslast bevrijd en nemen er de vermindering
van hun levenslust voor lief bij. Bij hoogsensitieve mensen werkt
het echter meestal
andersom,
ongeacht wat ze hebben doorgemaakt: zonder intens lichaamscontact,
emotionele expressie, creativiteit en vooral wezenscontact
(hartcontact)
voelt
hun leven zodanig leeg aan, dat ze er extreem depressief van worden.
Conclusie: indien een hoogsensitief persoon tijdelijk angstremmers,
slaapmedicatie of iets dergelijks nodig heeft om bv een zware burnout
te boven te komen, dan moet dit zoveel mogelijk in de tijd beperkt
worden en zo snel mogelijk vervangen worden door effectieve therapie
in combinatie met ontspannende lichaamsbeweging en zinvolle creatieve
activiteiten, zo niet ontstaan er na een eerste, korte periode waarin
de symptomen onder controle lijken te zijn, bijkomende en veel ergere
klachten, die louter aan de medicatie te wijten zijn.
Het
loopt gelukkig niet altijd zo’n vaart. Een minderheid van de
hoogsensitieve patiënten ontvangen zeer uitgebalanceerde medicatie
die hen langdurig helpt om bv beter met overprikkeling om te kunnen
gaan of angsten onder controle te brengen. Bij hen treedt echter
vaak een nieuw probleem op de voorgrond: een verminderd besef van hun
grenzen. De overprikkeling en de bijkomende emoties vormen normaal
gezien een
sterke begrenzer in de hoeveelheid en de frequentie van de sociale
interacties die ze vroeger aankonden. Die begrenzing valt nu weg met
behulp van bv een lichte dosis angstremmers. Het gevolg is dat voor
hen de verleiding groot is om steeds vaker en langduriger over hun
grenzen te gaan, wat op termijn leidt tot lichamelijke en geestelijke
uitputting en dus tot een burnout.
Tot
slot is het in deze context niet onbelangrijk om het verschijnsel van
de pseudopsychose
aan te halen. Hoogsensitieve mensen die langdurig aan ernstige
overprikkeling bloot staan, ontwikkelen gemakkelijk symptomen die aan
een psychose doen denken: extreme emotionele uitbarstingen,
onderhevig zijn aan emoties die niet met de realiteit van het hier en
nu in verband lijken te staan, emoties en gevoelens die ze van andere
mensen over (b)lijken te nemen en een algeheel gevoel van
vervreemding ten opzichte van hun leefwereld. Deze kunnen echter
heel snel weer afnemen indien hen een periode van voldoende rust en
slaap wordt gegund, dit in tegenstelling tot een echte psychose
waarvoor heel wat meer nodig is om die te doorbreken.
Indien
in deze fase echter een psychiatrische diagnose wordt gesteld, kan
dit leiden tot het voorschrijven van onnodige antipsychotica. De
negatieve gevolgen hiervan zijn meestal veel erger dan het
oorspronkelijke probleem, zoals hierboven reeds werd beschreven. En
dat terwijl er een simpele en erg effectieve remedie is: tot rust
komen in een natuurlijke en prikkelarme omgeving.
*******
Deze tekst vormt een aanvulling bij
*******
Deze tekst vormt een aanvulling bij
Hoogsensitief
– Anders Bekeken, tweede verbeterde druk
ISBN 9789077101124
