HSP en Psychomedicatie

HSP en psychomedicatie

Psychomedicatie is absoluut geen exacte wetenschap. Daarvoor weet de medische wetenschap nog veel te weinig over de complexe interacties tussen hersenhormonen en de verschillende hersensystemen, hoe deze onderling op elkaar inwerken en met elkaar communiceren. Voor alle mensen die met psychoactieve stoffen behandeld worden tegen depressie, psychose of burnout geldt hetzelfde: de kans dat er tijdelijk een gunstig effect mee wordt bereikt is op zijn best even groot als de kans dat er alleen maar bijkomende problemen door ontstaan. Op lange termijn geldt maar voor een zeer klein percentage van de patiënten dat de psychomedicatie blijft helpen.

Wat vrijwel al dergelijke ‘geneesmiddelen’ gemeen hebben is dat ze de beleving van de emoties sterk afremmen. Veelal wordt ook het denkvermogen beduidend minder helder, met een algemeen gevoel van versuffing tot gevolg en de neiging om langdurig en veel te slapen. Net als bij slaappillen gaat het hierbij niet om een verkwikkende slaap, maar om een diepe narcotische slaap waaruit men maar moeilijk wakker wordt.

Als we dit alles vanuit psycho-energetische invalshoek bekijken, zien we dat de beleving van het hartchakra – het wezenscontact – sterk afgeremd wordt, met een bijbehorende vervlakking van het gevoelsleven tot gevolg. Het tweede chakra (ons emotioneel belevingscentrum) wordt in veel gevallen volledig lam gelegd, waardoor er niet alleen minder emotionele interactie met andere mensen en met de omgeving is, maar evenmin nog emotionele verwerking. De aarding en de andere functies van het eerste chakra, met name de beleving van het lichaamscontact en het overlevingsinstinct, worden eveneens afgevlakt.

Zonder emotionele beleving kan de creativiteit niet tot ontplooiing komen, kunnen er moeilijk keuzes gemaakt worden en wordt het nemen van initiatieven die voortvloeien uit de eigen inspiratie heel moeilijk. Zonder vermogen tot emotionele verwerking, kan de psyche niet genezen en is het ontvangen van healing quasi onmogelijk.

Veel mensen nemen psychomedicatie in reactie op heftige stress en verscheurende emoties. Ze verwelkomen de versuffing en voelen zich hierdoor van heel wat levenslast bevrijd en nemen er de vermindering van hun levenslust voor lief bij. Bij hoogsensitieve mensen werkt het echter meestal andersom, ongeacht wat ze hebben doorgemaakt: zonder intens lichaamscontact, emotionele expressie, creativiteit en vooral wezenscontact (hartcontact) voelt hun leven zodanig leeg aan, dat ze er extreem depressief van worden. Conclusie: indien een hoogsensitief persoon tijdelijk angstremmers, slaapmedicatie of iets dergelijks nodig heeft om bv een zware burnout te boven te komen, dan moet dit zoveel mogelijk in de tijd beperkt worden en zo snel mogelijk vervangen worden door effectieve therapie in combinatie met ontspannende lichaamsbeweging en zinvolle creatieve activiteiten, zo niet ontstaan er na een eerste, korte periode waarin de symptomen onder controle lijken te zijn, bijkomende en veel ergere klachten, die louter aan de medicatie te wijten zijn.

Het loopt gelukkig niet altijd zo’n vaart. Een minderheid van de hoogsensitieve patiënten ontvangen zeer uitgebalanceerde medicatie die hen langdurig helpt om bv beter met overprikkeling om te kunnen gaan of angsten onder controle te brengen. Bij hen treedt echter vaak een nieuw probleem op de voorgrond: een verminderd besef van hun grenzen. De overprikkeling en de bijkomende emoties vormen normaal gezien een sterke begrenzer in de hoeveelheid en de frequentie van de sociale interacties die ze vroeger aankonden. Die begrenzing valt nu weg met behulp van bv een lichte dosis angstremmers. Het gevolg is dat voor hen de verleiding groot is om steeds vaker en langduriger over hun grenzen te gaan, wat op termijn leidt tot lichamelijke en geestelijke uitputting en dus tot een burnout.

Tot slot is het in deze context niet onbelangrijk om het verschijnsel van de pseudopsychose aan te halen. Hoogsensitieve mensen die langdurig aan ernstige overprikkeling bloot staan, ontwikkelen gemakkelijk symptomen die aan een psychose doen denken: extreme emotionele uitbarstingen, onderhevig zijn aan emoties die niet met de realiteit van het hier en nu in verband lijken te staan, emoties en gevoelens die ze van andere mensen over (b)lijken te nemen en een algeheel gevoel van vervreemding ten opzichte van hun leefwereld. Deze kunnen echter heel snel weer afnemen indien hen een periode van voldoende rust en slaap wordt gegund, dit in tegenstelling tot een echte psychose waarvoor heel wat meer nodig is om die te doorbreken.

Indien in deze fase echter een psychiatrische diagnose wordt gesteld, kan dit leiden tot het voorschrijven van onnodige antipsychotica. De negatieve gevolgen hiervan zijn meestal veel erger dan het oorspronkelijke probleem, zoals hierboven reeds werd beschreven. En dat terwijl er een simpele en erg effectieve remedie is: tot rust komen in een natuurlijke en prikkelarme omgeving.

*******

Deze tekst vormt een aanvulling bij

Hoogsensitief – Anders Bekeken, tweede verbeterde druk

ISBN 9789077101124