Emoties

Onze emoties zijn als dieren.

Soms zijn het vogels in de verte, hoogvliegers die we in de verte waarnemen maar niet weten te bereiken, zoals onvoorwaardelijke liefde of onwankelbaar vertrouwen

Andere emoties zijn als nachtdieren van wiens aanwezigheid we ons overdag niet bewust zijn:
 de angsten die we niet onder ogen willen zien en onze kleinzieligheden die we uit de buurt van ons bewust zelfbeeld willen houden. Ze zijn vluchtig en niet te vangen - als vleermuizen - of schuw, schichtig, sluw en slim als ratten.

Net zoals een hondenliefhebber zich met zijn huisdier identificeert, zijn er emoties die ons zo vertrouwd zijn dat we ons ermee één voelen.Vertrouwde liefde en blijdschap.  Vertrouwd verdriet, vertrouwde melancholie.

Maar dat huisdier kan ook een kat zijn, die er alleen maar is als zij er zelf zin in heeft en niet als je haar roept en nodig hebt. Passie en gedrevenheid komen niet op commando.  Zelfvertrouwen evenmin.

Er zijn emoties die als een zwerfhond achter ons aan blijven lopen en die we niet van ons af kunnen schudden.  Onzekerheid, wantrouwen, jaloezie, hartstocht.  Hoe harder we ervan weglopen, hoe zekerder we hen na de volgende bocht in ons leven terug zien.

Net zoals er in elk huis spinnen wonen, zijn er emoties waarvan we niet willen weten dat we ze hebben. Het zijn onze diepere angsten, deze die zich genesteld hebben in de structuur van onze persoonlijkheid en de emoties die gebonden zijn aan de geheimen die we al veel te lang met ons meeslepen. 
Andere emoties zijn irritant als muggen in de nacht. Hen kunnen we niet negeren. Ze houden ons immers uit onze slaap.  Vaak zijn het emoties zoals kwaadheid en verontwaardiging, die gepaard gaat met inzichten die we het liefst niet zouden hebben. Of die verliefdheid, dat bedrog en zelfbedrog dat we niet onder ogen willen zien.

Als we onze emoties gevangen zetten, als vogels in een kooi, die niet langer de kans krijgen om te vliegen, verworden ze tot karikaturen van zichzelf.

Als we ze als herten in een omheining opsluiten, waardoor ze niet de ruimte hebben om zich op een natuurlijke manier te ontplooien, dan doen we hen onrecht aan. En onszelf.

Sommige emoties zijn als wolven. We vrezen hen en beschermen ons tegen hen met stalen hekken. we geven ze namen zoals woede, agressie en machtswellust.  Maar meestal zijn ze er niet zonder reden.
Onze angsten zijn als de schapen waar geen wolf nog bij kan. En toch doet de wolf slechts datgene wat moeder natuur hem voor heeft geschapen.

Onze emoties zijn als paarden, gespannen voor een kar, een koets of een strijdwagen. Ze vormen de stuwende kracht waarmee we ons levenspad berijden.

Maar als we de teugels te hard aantrekken, gaan ze steigeren en slaan ze misschien op hol, om pas na een uitputtende, woeste wedren tot staan te komen bij de eerste hindernis waar ze niet overheen kunnen stormen en waarbij ons voertuig over kop gaat.
Veel van onze emoties zijn als wilde dieren. Om met hen vertrouwd te geraken moeten we geduldig de tijd nemen om hun vertrouwen te winnen. We moeten hen accepteren en respecteren, hen laten zoals ze zijn en hen niet proberen te veranderen. Pas dan laten ze toe dat we hen voorzichtig aanraken.

We kunnen leren samen leven, wij en onze emoties, mits wederzijds respect.

Emoties die niet weggejaagd worden, niet gevreesd, niet buitengesloten of onderdrukt, kunnen doen waarvoor ze zijn ontstaan:. 
Ze kleuren ons leven, helpen ons om keuzes te maken en zorgen ervoor dat we op aarde weten te overleven.